Ελλάς, έθνος, κράτος, Έλληνες

Κάποτε ο Βασίλης Ραφαΐλιδης έγραφε ότιΗ Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, σύμφωνοι. Όμως οι Έλληνες ανήκουν στην Ελλάδα;
Και συνέχιζε ο αείμνηστος συγγραφέας και δημοσιογράφος:

Iδού η απορία διατυπωμένη με μορφή παράδοξου ερωτήματος.

Από όσο ξέρουμε, κάνεις πριν από τον Γεράσιμο Κακλαμάνη δεν τόλμησε να διατυπώσει αυτό το επικίνδυνο ερώτημα. Η επικινδυνότητα του όποιου συνίσταται στο γεγονός ότι καταργεί την Ελλάδα ως γεωγραφική έννοια, όχι πως δεν υπάρχει Γεωγραφική Ελλάδα, αλλά δίνει πιο ουσιαστικό περιεχόμενο στην Ελλάδα ως ευρύτερη πολιτιστική έννοια πολύ πιο σημαντική από την γεωγραφία.

Με μια διαφορετική προσέγγιση, που παρ όλα αυτά μοιάζει τοσο ιδία, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε πως η έννοια κράτος, με τα σύνορα του, δε σημαίνει ότι έστω και οι έχοντες την ιθαγένεια, είναι βέβαιο ότι προέρχονται κι από την ιδία εθνολογική οντότητα πάππου προς πάππου.

Άλλωστε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έστω αν υπήρχε κάποια μέθοδος εθνολογικής ταυτοποίησης των κατοίκων της Ελλάδας, οι έχοντες αρχαία καταγωγή, δεν θα ήταν παρά μια μικρή απειροελάχιστη μειονότητα.

Δεν είναι καθόλου παράξενο αυτό αν αναλογιστεί κάνεις το ότι ο άνθρωπος έχει νομαδικές τάσεις, με αποτέλεσμα την διαρκή μετακίνηση του αναλόγως των περιστάσεων.

Ως εκ τούτου η μίξεις των λαών είναι αναπόφευκτη, εκείνο το οποίο έχει σημασία είναι το υπό ποιες συνθήκες γίνετε.

Διότι σε πολλές περιπτώσεις στην ευρύτερη περιοχή μας οι μετακινήσεις πληθυσμών, ελάμβαναν δραματικές τροπές, που είχαν σαν αποτέλεσμα την θρησκευτική κατά βάση απάρνηση εκ μέρους των μετακινουμένων, αλλά και κατακτημένων – δε πρέπει να το παραγνωρίζουμε αυτό - κυρίως για φοβικούς λόγους, με κατάληξη την εθνική άρνηση αλλά και την αλλαγή της γλωσσάς.

Κι αυτό κάλλιστα μπορεί κάνεις να το φανταστεί αναλογιζόμενος πως ένας λαός σαν τον ελληνικό με τόσα πολλά χρόνια ιστορίας, έχει τόσο μικρό αριθμό κατοίκων.

Αρά υπάρχει το δεχόμενο κάποιος κάτοικος της Τουρκιάς, Βουλγαρίας ή αλλού, το DNA του να πλησιάζει περισσότερο το αρχαιοελληνικό, παρά σε κάποιον υπερεθνικόφρονα τελάλη εξ αυτών που μας περιτριγυρίζουν.

Εκείνο το οποίο έχει ιδιαίτερη σημασία για την εθνική συνείδηση του ενός έκαστου εξ ημών, είναι ο αυτοτελής και ανιδιοτελής εθνικός προσδιορισμός, διότι τότε και μόνο τότε, αποτελεί κάποιος μέλος ενός έθνους, και σ’ αυτό δεν μέτριοι ούτε το χρώμα του δέρματος, ούτε τα χαρακτηριστικά του προσώπου ή άλλες επιμέρους ασήμαντες λεπτομερές παρά μόνο η συνοδίτη συμμετοχή του στο σύνολο του έθνους κι αποδοχή των αξιών και παραδόσεων αυτού.

Τέτοια παραδείγματα έχουμε πολλά, όπως πχ με τους τέως βασιλείς της δυναστείας των Γκλύξμπουργκ, οι οποίοι ουδέποτε είχαν παντρευτεί Έλληνα ή Ελληνίδα στο γένος, και ούτε είχαν αποδεχτεί πολλές από της αξίες και παραδόσεις μας παρ ότι τους τιμούσε ο λαός.

Επίσης γιατί δεν μας λένε πως ο πρώτος και ο δεύτερος Πρόεδρος της Ελληνικής δημοκρατίας, (εννοούμε τους δυο Κουντουριωτηδες), ήταν Αρβανίτες και μίλαγαν Αρβανίτικα;

Γιατί δεν μας είπαν πως το ίδιο ακριβώς ήταν ο Μιαούλης, ή, η Μπουμπουλινα και ένα σωρό ακόμα γνωστοί από την επανάσταση;

Γιατί αποσιωπούν δολιότατα το γεγονός πως η ομάδα χωριών που λέγονταν Σούλι, ήταν Αρβανιτοχώρια και ότι ο ένας από τους Μποτσαραίους, (που ήταν φυσικά Αρβανίτες), συνέταξε τότε και Έλληνο-Αρβανιτικο, (Έλληνο-Αλβανικό ΔΗΛΑΔΗ) λεξικό;

Εξ αυτών των ολίγων το συμπέρασμα είναι ότι όσοι μιλάνε για εθνική καθαρότητα, κι αλλά τέτοια βλακώδη αποκυήματα της ανιστόρητης φαντασίας τους, θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί, και κυρίως να διαβάσουν ιστορία χωρίς παρωπίδες! 

Κάντε κλικ εδώ