Θ Πάγκαλος: Πουλάω για να πληρώσω φόρους

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος της Κυριακής», ο Θ. Πάγκαλος, εξηγεί: «Πουλώ ακίνητα, αλλά κανείς δεν αγοράζει».

Αυτή η αδυναμία του, κάνει δύσκολη την καταβολή των φόρων.

Δεν είναι η πρώτη φορά που λέει κάτι παρόμοι ο κ. Πάγκαλος.

Πέρυσι, λίγο μετά την επιβολή του «χαρατσιού» είχε πει ότι δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσει το νέο φόρο και ότι αναζητούσε αγοραστές για ακίνητά του.

Ο Ν Μιχαλολιάκος εμφανίζει υπέρογκα έξοδα για να μη πληρώνει υψηλούς φόρους...

Καταγγέλλει όλους τους πολιτικούς ως διεφθαρμένους αλλά ο ίδιος εμφανίζει υπέρογκες δαπάνες για να γλιτώσει φόρους, ενώ συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο «ροζ» ξενοδοχείου στο οποίο απασχολούνται αλλοδαποί εργαζόμενοι.

Η δημοσκόπηση των «Financial times» για τις ελληνικές εκλογές

Την πραγματικότητα της πτώσης του δικομματισμού θα αντικρίσουν αύριο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύουν οι Financial Times και που μεταφέρουμε με μεγάλη επιφύλαξη.

Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αναμένεται να συγκεντρώσουν μαζί έως και 30% – 35% του συνόλου των ψηφοφόρων.

Εκτός Βουλής θα μείνουν η Δημοκρατική Συμμαχία και οι Οικολόγοι Πράσινοι, ενώ τα κόμματα που τελικά θα εισέλθουν στη Βουλή ανέρχονται σε οκτώ.

Αξιοσημείωτο είναι πως η δυναμική της Χρυσής Αυγής αναμένεται να τη στείλει στο 6%.

Στο άρθρο των FT επισημαίνεται ότι τα μικρά κόμματα που εμφανίστηκαν κατά την προεκλογική περίοδο έχουν γίνει ιδιαίτερα ελκυστικά στους ψηφοφόρους, καθώς εξαιτίας των επιπτώσεων του προγράμματος λιτότητας που έχει συμφωνηθεί με την ΕΕ και το ΔΝΤ, τα έως σήμερα κυρίαρχα μεγάλα κόμματα κατάφεραν να »διώξουν» τους παραδοσιακούς τους ψηφοφόρους.

Εν τω μεταξύ, με τίτλο »Οι ανησυχίες για τις ελληνικές μεταρρυθμίσεις εν όψει των εκλογών» και κεντρική φωτογραφία τον Αντώνη Σαμαρά, οι FT αναλύουν σε έτερο χθεσινό τους δημοσίευμα για τις ελληνικές εκλογές, τον στόχο Σαμαρά για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων που ζητούν οι διεθνείς πιστωτές, που όμως τίθεται σε κίνδυνο καθώς θεωρείται αμφίβολο ότι θα πετύχει αυτοδυναμία.

Αν και οι Βρυξέλλες αρχικά ανησυχούσαν για το αν ο Σαμαράς θα εγγυηθεί τις μεταρρυθμίσεις, οι φωνές της αμφισβήτησης έχουν πλέον συρρικνωθεί και ο πρόεδρος της ΝΔ θεωρείται η καλύτερη λύση, δεδομένων των συνθηκών.

Το χειρότερο σενάριο που απεύχονται οι διεθνείς πιστωτές μας, είναι φυσικά η ακυβερνησία και η διεξαγωγή επαναληπτικών εκλογών, όμως ακόμα κι αν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, θα έχουν πολύ μικρά περιθώρια ελιγμών, δεδομένης της ανόδου των μικρών κομμάτων.

Σύμφωνα με αποκαλύψεις αξιωματούχου στους FT πάντως, η λίστα που αφήνει ο Παπαδήμος για τον διάδοχο του – όποιος κι αν είναι αυτός – περιέχει όχι μία ούτε δύο, αλλά 70 ξεχωριστά μέτρα του Ιουνίου που πρέπει να φροντίσει να ληφθούν, καθώς έχουν ήδη συμφωνηθεί με την τρόικα.

ΠΗΓΗ: bankingnews.gr

Η απραγία της κυβέρνησης είναι πολιτικό έγκλημα

Αντί οι εδώ κυβερνώντες να βάζουν φόρους, να αυξάνουν τιμολόγια, να μειώνουν συντάξεις και γενικότερα να κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια να αυξήσουν την ύφεση ενώ ταυτοχρόνος συρρικνώνουν την ανάπτυξη, θα έπρεπε να πάρουν μέτρα για να προσελκύσουν επενδυτές, που με χαρά θα έφευγαν από χώρες όπως η Μ Βρετανία.

Σύμφωνα με μια έρευνα που έκανε η Lloyds TSB International Wealth κατέγραψε ότι το 19% των πλούσιων Βρετανών σκέφτεται να μεταναστεύσει σε χώρες της ευρωζώνης, όπως η Γαλλία και η Ισπανία, ή ακόμη πιο μακριά, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία.

Το ποιο σημαντικό που κατέδειξε η έρευνα είναι ότι ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά των ανθρώπων που θέλουν να φύγουν είναι πλούσιοι, οι οποίοι ζουν στο Λονδίνο, και το μεγαλύτερο ποσοστό των πλουσίων που θέλουν να φύγουν είναι από 25 ως 34 ετών.

Δηλαδή νέοι άνθρωποι με ενέργεια και φιλοδοξίες για το μέλλον και όχι συνταξιούχοι, που απλά θέλουν να αποσυρθούν κάπου με ηρεμία και ήλιο.

Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος τομέας που η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα, άλλα υπάρχουν κι άλλοι όπως αυτός της ηλιακής ενέργειας που σύμφωνα με μελέτες θα μπορούσε εάν αναπτυσσόταν με σωστό τρόπο, να αποφέρει στην ελληνική οικονομία όσα 50 κοιτάσματα πετρελαίου η αέριου μαζί.

Εδώ θα πει κάποιος ότι εδώ δεν κάνει τίποτα για την ΑΟΖ, την ίδια ώρα που η Τουρκιά είναι έτοιμη να δημιουργήσει μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στην Μεσόγειο όπως έκανε και στην Μαύρη Θάλασσα αγνοώντας την Διεθνή Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας. Όλα αυτά είναι εγκλήματα πολιτικά εις βάρος της πατρίδας μας και πρέπει επιτέλους να πάρουν το δρόμο τους. Πολιτικοί σαν τον Σαμαρά η τον Βενιζέλο είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να τα επιλύσουν, μιας και τα βαρίδια του παρελθόντος του εμποδίζουν, άρα τι απομένει;  Νέες δυνάμεις που να αγαπούν τουλάχιστον αυτόν το τόπο κι όχι τους θρόνους!

Γράφει ο Dr Steve Jionothas

Τι μπορούμε να κάνουμε με το χρέος;

Δεν είναι δυνατόν να διατυπώνονται ερωτήματα για το εάν θα αποπληρωθεί το χρέος. Αυτό αποτελεί πλέον συμβατική υποχρέωση της ελληνικής κυβερνήσεως και κατ επέκταση του λάου.

Ως εκ τούτου οι οδοί που δύναται η Ελλάς αν ακολουθήσει  είναι δυο, ο πρώτος είναι να σφίξουμε το ζωνάρι και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για την τήρηση των συμφωνηθέντων και ο δεύτερος είναι της στάσης πληρωμών με άμεσο αποτέλεσμα τη μη δυνατότητα της χωράς να εισαγάγει αγαθά ιδιαιτέρως αναγκαία για τον πληθυσμό της.

Κατά την άποψη μου ο πρώτος δρόμος πρέπει να ακολουθία με συνέπεια, αλλά και με πιέσεις για αλλαγές και  ελαφρώσεις, ως αναφορά τα χρονικά πλαίσια σου οι συμβάσεις θέτουν.

Κατ’ αυτόν το τρόπο μεσοπρόθεσμα θα βγούμε διπλά κερδισμένοι, διότι αφ ενός μεν δεν θα έχουμε χρεοκοπήσει κι αφετέρου θα εκμεταλλευτούμε τη διεθνή συγκυρία που είναι προ των πυλών με την αναπόφευκτη οικονομική δυσπραγία της Ισπανίας καθώς επίσης με τις αλλαγές που κατά πως όλα δείχνουν θα συντελεστούν σε πολιτικό επίπεδο με την καταψήφιση του Σαρκοζί απ’ τον Γαλλικό λαό.

Εμείς οι Έλληνες που ζούμε και εργαζόμεθα εις το εξωτερικό αντιλαμβανόμαστε τη δυσκολία με την οποία τα φέρνει βόλτα ο εις τη πατρίδα διαμένων, όμως εμείς μπορούμε να τα ζυγιάσουμε ποιο ρεαλιστική η έστω ψυχρά αν θέλετε τα πράγματα.

Η κατάσταση που βιώνει σήμερα ο μέσος Έλληνας είναι αποτέλεσμα μιας πολυετούς ρεμούλας των πολιτικών και μιας πελατειακής κακώς νοούμενης σχέσεις των κομμάτων με τους ψηφοφόρους τους.

Άρα είτε θέλουμε είτε μη εμείς φταίμε που είχαμε αυτό το πολιτικό προσωπικό.

Μήπως ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε ριζικά;