Μήπως πλησιάζει το τέλος του ευρώ και της ευρωζώνης;

• Αυξάνονται οι φωνές εναντία στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.
• Οι Ιταλοί λένε ότι τους κάνει ζημιά.

• Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ φοβάται κοινωνική εξέγερση.

• Η Άγγελα Μέρκελ σφυρίζει αδιάφορα, με το βλέμμα στις Γερμανικές εκλογές.

• Ο Μπέπε Γκρίλο θέλει δημοψήφισμα στην Ιταλία για το ευρώ.

Η ευρωπαϊκή κρίση, που αρχικά είχε αναφερθεί ως κατά κύριο λόγο ως Ελληνική, από τους Ευρωπαίους ηγέτες, που κατά βάση είχαν τα βλέμματα τους στραμμένα προς την Ιταλία και Ισπανία, ενώ για λόγους που μόνο τη Γερμανία ευνοούσαν αφήναν το ευρώ να υπερτιμάται έναντι του κυρίου ανταγωνιστή του ευρωπαϊκού νομίσματος του δολαρίου.

Συντηρητική στροφή που είχε περιέλθει τα τελευταία χρόνια – και παραμένει – δεν έδωσαν τις ανάλογες εκείνες κοινωνικές πολίτικες που θα ευνοούσαν την περεταίρω ανάπτυξη της βάσης, αρά και της ομαλότερης διανομής του πλούτου στις χώρες μέλη και κυρίως στη περιφέρεια  του ευρωπαϊκού νότου.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την δυσανάλογη αύξηση των τιμών όλων ανεξαιρέτως των προϊόντων χωρίς το εισόδημα να ακλουθεί ανάλογη πορεία, παρ όλο που από πολλούς οικονομολόγους και ανθρώπους της αγοράς αυτό ανεφέρετο συχνά πυκνά ως μια βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας χωρίς να ιδρώνει το αφτί κανενός.

Βέβαια οι αυξήσεις καλυπτόντουσαν  από την δανειοδότηση των νοικοκυριών από τις τράπεζες με ένα στρεβλό σύστημα χορηγήσεων με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το συγκεκριμένο μοντέλο που αναπτύχθηκε δημιουργούσε μεγάλο χάσμα ανάμεσα στους δανειολήπτες της τράπεζας-παραγωγού και τους τελικούς επενδυτές.

Επιπλέον, το μοντέλο υστερούσε στην εκτίμηση του πιστωτικού κινδύνου.

Μετά την χρεοκοπία της Lehman Brothers που προέκυψε μετά το ξέσπασμα των προβλημάτων στην αγορά στεγαστικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης και την αλόγιστη χρήση δομημένων επενδυτικών προϊόντων που εξαρτώνταν άμεσα από τη δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων από τα οποία παράγονταν.

Η προσπάθεια απομάκρυνσης του πιστωτικού και επιτοκιακού κινδύνου από τις τράπεζες, η μετατροπή στάσιμων κεφαλαίων σε εμπορεύσιμους τίτλους και η μετακίνηση των σύνθετων επενδυτικών τίτλων στις καταστάσεις ειδικών οντοτήτων, προκάλεσαν ένα «ντόμινο» αλυσιδωτών αντιδράσεων στον αμερικανικό και ευρωπαϊκό τραπεζικό και κτηματομεσιτικό τομέα.

Κι ενώ η κατάρρευση αυτή είχε τρομακτικές συνέπιες για την οικονομία των ΗΠΑ, εδώ στην Ευρώπη όλοι σφύριζαν αδιάφορα πιστεύοντας πως  η κρίση δεν θα περάσει τον Ατλαντικό.

Τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της οικονομικής στρεβλώσεως  είχαν ως κυρίως θύμα τη μικρομεσαία τάξη, δηλαδή τη βάση του κοινωνικού κορμού των ευρωπαϊκών χωρών.

Αυτό σταδιακά είχε σαν αποτέλεσμα όλες οι ευρωπαϊκές χώρες – και της Γερμανίας μη εξαιρούμενης -  να έχουν τεραστία δημοσιονομικά προβλήματα, διότι ο μεγάλος όγκος του χρήματος βρίσκετε στα χαρτοφυλάκια των ολίγων, με συνέπεια ο κύκλος του χρήματος να είναι ανεπαρκής.

Αυτές είναι λίγο πολύ οι αιτίες, το τι μέλλει γενέσθαι μένει να δούμε, αν και η λύση του προβλήματος είναι πολυσήμαντη κι ανελαστική σε σχέση με τις διαφοροποιήσεις που υπάρχουν μεταξύ των οικονομιών των διαφορετικών κρατών που συγκροτούν την ευρωζώνη.

Ακούσαμε τον πρωθυπουργό να λέει πως πρέπει να στρέψει η Ευρώπη την προσοχή της στην ανάπτυξη,  προσερχόμενος στη Σύνοδο Κορυφής

Από την άλλη  ιταλός πολιτικός και ηθοποιός Μπέπε Γκρίλο έκανε γνωστό, ότι πρόκειται να διοργανώσει δημοψήφισμα, μέσω διαδικτύου, για την παραμονή ή την έξοδο της χώρας από το ευρώ.

Κι αυτό την ώρα που  η χώρα, συνεχίζει να μαστίζεται από την κρίση, μιας και  το 50% των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, πληρώνει τους μισθούς των εργαζομένων του με δόσεις, με τεράστιες θυσίες και ζητώντας συνεχώς νέα δάνεια.

Κι σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η προειδοποίηση του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, όταν προσερχόμενος στη σύνοδο υπογράμμισε την ανάγκη προσαρμογής της ακολουθούμενης πολιτικής λιτότητας.

«Ανησυχώ πολύ για τις επερχόμενες οικονομικές εξελίξεις» σημείωσε και πρόσθεσε:

«Δεν αποκλείω να διατρέξουμε τον κίνδυνο να δούμε μια κοινωνική επανάσταση, μια κοινωνική εξέγερση.

Νομίζω ότι θα πρέπει να βρούμε μια τομή μεταξύ των αναπτυξιακών πολιτικών και της δημοσιονομικής εξυγίανσης».

Αλλά και η η Γερμανίδα καγκελάριος 'Αγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι «υπάρχουν χρήματα αλλά πρέπει να φτάσουν και στους ανθρώπους για να αποκτήσουν δουλειές οι νέοι».

Όλα αυτά τα λόγια είναι καλά, αλλά αναποτελεσματικά, που χωρίς τη ριζική αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής, κινδυνεύουμε να δούμε τον μεγάλο ασθενή, τη Γαλλία, που όμως επιμελώς τον κρύβουμε να παθαίνει «παροξυσμό», οπότε τίποτα δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει τη κατάρρευση της ευρωζώνης και του ευρώ.

Η Γαλλία είναι ένας από τους ισχυρότερους υποστηρικτές της πανευρωπαϊκής ένωσης τραπεζών και παρατηρεί ότι οι δικές της τράπεζες είναι εκτεθειμένες στις χώρες που αγωνίζονται για τα χρέη.

Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ υπερασπίστηκε γρήγορα ιδέες για την καταπολέμηση της μόλυνσης, αλλά ορισμένες από αυτές τον έφεραν σε άμεση αντίθεση με τη Γερμανία. Τα οικονομικά της Γαλλίας δεν είναι τόσο καλά όσο της Γερμανίας και οι τράπεζες της είναι αρκετά εκτεθειμένες στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Αυτό προκαλεί μεγάλη ανησυχία στη Γαλλία και έχει επηρεάσει την απάντησή της στην κρίση.

Οι επενδυτές σήμερα δίνουν στη Γαλλία το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, οδηγώντας σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.

Όλα φαίνεται να είναι ένας φαύλος κύκλος χρέους.

Ο Αμερικανός οικονομολόγος Barry Eichengreen λέει ότι οι καταστροφικές πολιτικές συνέπειες της κατάρρευσης της ζώνης του ευρώ θα αποτρέψουν τις χώρες από το να επιτρέψουν στο νόμισμα να καταρρεύσει.

«Η μεγάλη αξία που αποδίδουν τα κράτη μέλη στη συμμετοχή τους στην ευρύτερη ευρωπαϊκή διαδικασία θα τα απέτρεπε από το να εγκαταλείψουν το ευρώ», γράφει, προσθέτοντας:

«Εκτός κι αν υπάρξουν οι πιο ακραίες συνθήκες»

Μήπως οι ακραίες αυτής συνθήκες είναι προ των πυλών;

Έχουν αυτές οι ακραίες συνθήκες φτάσει τώρα; Είναι το κόστος της διάσωσης του ευρώ – το ολοένα αυξανόμενο χρέος και οι τόκοι για το χρέος - τόσο υψηλά ώστε να εξουδετερώσουν τα οφέλη της;

Κάντε κλικ εδώ