Το κλάμα του μωρού

Μεσημέρι σε μια γωνία της πόλις μας, δεν θα αναφερθώ συγκεκριμένα που, σ’ ένα μικρό, δυο δωμάτια σπιτάκι, από τα τόσα και τόσα που υπάρχουν σε πολυκατοικίες, επικρατεί απόγνωση, πίκρα, απελπισία.

Το νεαρό ζευγάρι - αυτός τριανταένα, κι σύζυγος εικοσιεννία, και το μωρό οχτώ μόλις μηνών – έχουν κυριολεκτικά φτάσει στα όρια τους, το μωρό κλαίει ασταμάτητα.

Όχι δεν είναι άρρωστο, δεν του πονούν τα δοντάκια του, τίποτα απ΄ όλα αυτά, και καθαρό είναι, περιποιημένο με τα καθαρά ρουχαλάκια του, δεν του λείπει κάτι εκτός από το γάλα.

Ούτε αυτός, ούτε αυτή έχουν έστω και μισό ευρώ στο σπίτι τους.

Ο άντρας είναι άνεργος πάνω από χρόνο, και στο μεσοδιάστημα είχε βγάλει σποραδικά κάποια μεροκάματα, από δω κι εκεί, το τελευταίο πριν δυο εβδομάδες.

Η γυναίκα είχε απολυθεί όταν έμεινε έγκυος, κι από τότε τίποτα, καμιά δουλεία.

Η ΔΕΗ τους είχε κόψει το ρεύμα και μια γριούλα από το διπλανό διαμέρισμα τους είχε δώσει ένα καλώδιο, για να μην είναι στο σκοτάδι, πάλι καλά.

Άλλοτε έπαιρναν τρόφιμα απ’ το κοινωνικό παντοπωλείο, κι άλλοτε από τα συσσίτια του δήμου, όχι πάντα.

Αλλά σήμερα είχαν μόνο λίγα μακαρόνια, πως ταΐζεις το μωρό;

Ευτυχώς ξανά λειτούργησε η κοινωνική ευαισθησία των γειτόνων, τους πήγαν λίγο γάλα και λίγη κρεμά, για να ταΐσουν το παιδί, πάλι καλά τη βγάλαμε και σήμερα είπαν, αλλά αύριο, τι γίνεται αύριο;

Απελπισία!

Δεν είναι το μοναδικό ζευγάρι της κοινωνίας μας που ζεί με το φόβο του αύριο.

Κι από την άλλη η απόλυτη αντίφαση με τους κυβερνώντες μας σε απαστράπτουσες λιμουζίνες κι ατσαλάκωτα κουστούμια, να μας μιλούν για τη σωτηρία, ποια σωτηρία ρε φακλάνες;

Ποιανού, των πολλών ή των υμετέρων;

Το ψέμα αρχίζει να τελειώνει.

Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.