Μείζονα και ελάσσονα. Δεν θέλουμε άλλους σωτήρες!

Κι άλλα πολλά σα μετέρχονται στο νου,
δακρύζω για τα πρότερα,
κι αναπολώ για τη χαμένη μου νιότη.

Του Αναστάση

Στα πρόθυρα των πενήντα, με τη σοφία από τα παθήματα και τις...

μαλακιές των χρόνων που αθώα προσποιήθηκαν ότι πέρασαν εμπρός μας, αναπολώ τα των χαμένων ευκαιριών την εικόνα να απολαύσω, ανθυπομειδιώντας, για το βλήμα που έκρυβα μέσα μου.

Κείνο που στα παιδικά μου όνειρα έβγαινε πάντα νικητής, τροπαιοφόρος δικαιοτής των αδυνάτων, τιμητής των αδίκως μη μπορούντων.

Ένας σύγχρονος Δον Κιγχότης που ο Θερβάντες παρέλειψε – κακώς, κάκιστα – να αναφέρει!

Λοιδορώ την απροσεξία του περιγύρου μου να αναγνωρίσει το μοναδικό χάρισμα μου, που σε συνδυασμό με την απολυτή σοφία μου, αποτελώ μείγμα εκρηκτικό, δείγμα ανυπερβλήτου ηγέτου, του από μηχανής θεού, που τόσα χρονιά ψάχνατε να βρείτε!!!

Και σεις άθλιοι, τυφλοί, δεν μπορέσατε να δείτε!

Γι΄ αυτό κι εγώ σας εγκαταλείπω σας αφήνω στο έλεος της μοίρας σας.

Να σας ξεσκίσουν τα τσακάλια, και να αγκομαχάτε μέσα στα κάτεργα, την ώρα π’ εγώ θα απολαμβάνω την ηχώ του πόνου σας, καθώς θα ψάχνω στους σκουπιδοτενεκέδες, εξωθέν του κάτεργου τροφή για να ξεγελάσω την πεινά του ρακένδυτου κορμιού μου.

Ναι αυτού του κορμιού ώ άθλιοι που ‘σεις δεν θέλατε να δοξάσετε!

Σας αφήνω για! Χάσατε άλλον ένα σωτήρα!!!