Γράφει η Λιλή η φαρμακόγλωσσα

Καλημέρα κύριε Παπαδήμο μου τι μου κάνεις;

Καλά;

Κι εγώ ας τα λεμέ καλά.

Δε βαριέσαι κι εσύ μαύρε μου τι να μου κάνεις;

Σα πως έχεις εξουσία;

Ε τότε θα μου πεις γιατί σου γράφω;

Τι να κάνω κι εγώ η γυναίκα, έτσι αισθάνομαι έτσι κανό, κάπου να τα πω θέλω κι εγώ και τα λέω σε σένα.

Τι να τα πω του Πάγκαλου; Α πα πα, αυτός είναι άστα να πάνε δε θα καταλάβει, ενώ εσύ κάτι μπορεί να καταλάβεις – γιατί σ’ έβλεπα  άμοιρε μου κι εσέ όπως σε είχαμε στριμωγμένο δυο βουνά και δε μπορούσες να πάρεις ανάσα Πάγκαλος από τη μια, Βενιζέλος από την άλλη, τι να λέω τώρα, πολύ ντεκαυλέ δίδυμο – που λες λοιπόν, θέλω να σου πω ότι είμαι σε αδιέξοδο κύριε Παπαδήμο μου, εδώ δεν βλέπω κανένα φως και είπα να ρωτήσω εσένα μπας και μου δείξεις κάποιο, κάπου και μη μου πεις το κόκκινο εκεί στη γωνιά, α μπα, όχι, Μπουρδέλο είναι.

Ρώτησα κι εκεί για δουλειά, δε με θέλουν.

Μα θα μου πεις εδώ γίνεται της Μέρκελ το κάγκελο εσένα θα κοιτάξουν;

Μα γιατί; Τι έχει αυτή περισσότερο από μένα κι όλοι σ’ αυτή τρέχουν;

Έχεις πάει κι εσύ; Με τι συμπάθιο δηλαδή.

Αλλά ας μη γίνομαι αδιάκριτη.

Για αυτό σου λέω κύριε πρωθυπουργούλη μου κάνε κάτι μη πεθάνω απ’ τη πείνα η πουτάνα!

Και το λέω γιατί εγκαινίασες το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών

Αν δε μπορείς να μου το πεις για να πάω στη βουλή, γιατί εκεί μου είπαν, - δε ξέρω αν αληθεύει – ότι δέχονται όλα τα τσολιά, λες μωρέ να με πάρουν κι εμένα;

Μακάρι, που ξέρεις καμία φορά.  

Λοιπόν θα τα ξανά πούμε!