Το ΠΑΣΟΚ κι ηγεσία του ξέχασε τον Ανδρέα το ίδιο κι οικογένεια του δεν παρέστησαν στην επιμνημόσυνη δέηση

Ξέχασαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, οι συγγενείς και οι ευρεθέντες απ΄ αυτόν ΠΑΣΟΚοι κι ούτε που καταδεχτήκαν να παραστούν στην επιμνημόσυνη δέηση που έγινε παρουσία της κ. Δήμητρας Λιάνη Παπανδρέου, και δυο ιερέων, ενώ ο κόσμος ήταν ελάχιστος

Που ήταν ο γιος του ο Γιώργος;

Ερώτηση αν δεν ήταν γιος του Ανδρέα υπήρχε πότε πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας και να την καταστρέψει;

Σήμερα λοιπόν θα πρεπε να του πει:  «Πατέρα έμαθες τα νέα;», και να πρόσθεση «σε ξέχασα».

Όπως τον ξέχασε και η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που δεν έδωσε την παραμικρή σημασία για να τιμήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου , έστω και με μια δήλωση, για τον ιδρυτή και ηγέτη του.

Παρά μόνο μια λιτή ανακοίνωση από το γραφείο τύπου, ώστε να τηρηθούν τα προσχήματα αλλά και να σταματήσει η γκρίνια παλαιότερων στελεχών που δεν διανοούνταν πως μια μέρα όπως η σημερινή, το ΠΑΣΟΚ θα άφηνε μόνο στον επικεφαλής της Αριστερής Πρωτοβουλίας κ. Γιώργο Παναγιωτακόπουλο το προνόμιο να κάνει δήλωση για το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ίσως ο κ Βενιζέλος να θεωρεί τον εαυτό του μεγάλο ηγέτη του χώρου, αλλά ο λαός δεν τον έχει σε μεγάλη υπόληψη ως πολιτικό ον.

Ένας παρευρισκόμενος αναρωτήθηκε: «Καλά δεν θα έρθει εδώ τουλάχιστον ο Γιώργος Παπανδρέου; Γύρισε την πλάτη και στον πατέρα του;», δήλωσε και πρόσθεσε ότι ήταν ένας από τους οργανωμένους του ΠΑΣΟΚ στα Καμίνια που μπορεί να απογοητεύθηκε από «την πολιτική του Γιώργου» αλλά τον υποδέχθηκε πανηγυρικά όταν εμφανίσθηκε ξαφνικά στο τελευταίο συνέδριο.

Ο αρχιμανδρίτης κ. Τιμόθεος Ηλιάκης δήλωσε για τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Αν ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα φτάναμε ως εδώ και αφετέρου θα μας σέβονταν στην Ευρώπη γιατί ο Παπανδρέου ήξερε να τους αντιμετωπίζει ίσος προς ίσον και όχι όπως κάνουν οι σημερινοί κυβερνώντες αλλά και οι χθεσινοί».

Ενώ η Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου είπε:

 «Πέρασαν 17 χρόνια και πραγματικά δεν ξέρω αν ξημέρωσε εκείνη η μέρα. Δεν ξημερώνει αν δύει για πάντα ο ήλιος. Πάνω απ' όλα είμαι γυναίκα του και έχω το προνόμιο να μοιράζομαι και να ξαναζώ τέτοιες ιδιαίτερες στιγμές μαζί του. Αλλά δεν είναι μόνο ο δικός μου ο ήλιος. Άνθρωποι σαν τον Ανδρέα είναι προορισμένοι να ζουν στις καρδιές πολλών ανθρώπων σε μια δίχως τέλος ιστορική διαδρομή. Σε μία τέτοια που θα κληθούμε να βαδίσουμε σύντομα σηκώνοντας τη σημαία του αγώνα ψηλά όπως εκείνος όρισε για εμάς».