Του Αντώνη Σαμαρά
Το 1633, όταν ο Γαλιλαίος υποχρεώθηκε από την Ιερά Εξέταση
να ανασκευάσει τις ηλιοκεντρικές απόψεις του, φημολογείται ότι ψιθύρισε:
-- Και όμως κινείται!
Από τότε η φράση αυτή έχει γίνει εμβληματική για όσους
υπερασπίζονται την αλήθεια μπροστά σε βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις.
Από την εποχή του Γαλιλαίου, εμείς οι Ευρωπαίοι μάθαμε να
αναζητούμε την αλήθεια πέρα από το «προφανές», να ψάχνουμε πέρα από το
«επιφανειακό».
Μάθαμε να ψάχνουμε για αίτια όχι για «κακούς», να αναζητούμε
απαντήσεις όχι «ενόχους»…
Εκείνο που είναι πράγματι προφανές στην Ευρωπαϊκή κρίση
χρέους, είναι πως πολλές χώρες-μέλη της Ένωσης ζούσαν πέρα από τα όριά τους και
τις δυνατότητές τους για χρόνια, συσσωρεύοντας χρέη που τελικώς βρέθηκαν εκτός
ελέγχου.
Η χώρα μου η Ελλάδα, είναι μια τέτοια περίπτωση μακροχρόνιας
δημοσιονομικής αποτυχίας και βρίσκεται ήδη στον πέμπτο χρόνο της ύφεσης. Έχει
ήδη χάσει 16-18% του ΑΕΠ της από το 2009.
Περισσότερη ύφεση οδήγησε σε πιο επίμονα ελλείμματα και σε
έκρηξη του χρέους.
Η Ελλάδα έχει ήδη εφαρμόσει περιοριστικά μέτρα που φτάνουν
το 20% του ΑΕΠ της, για να ελέγξει ένα έλλειμμα που έφτανε το 15% το 2009. Δύο
χρόνια αργότερα, και παρ’ όλα τα μέτρα, το ελληνικό έλλειμμα βρισκόταν ακόμα
στο 10% στα τέλη του 2011!
Τα τρία τέταρτα των μέτρων για την περιστολή του ελλείμματος
οδήγησαν σε περισσότερη ύφεση, όχι σε μικρότερο έλλειμμα…
Στο μεταξύ, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων έπεσε κατακόρυφα
από τα προ της κρίσης επίπεδα. Μετακινήθηκαν απότομα από το ένα άκρο στο άλλο:
από υπερβολική κατανάλωση χωρίς επαρκή παραγωγή, σε απύθμενη ύφεση χωρίς επαρκή
προσαρμογή. Και χωρίς πραγματική βελτίωση.
Οι Έλληνες πρέπει να κάνουν την προσαρμογή τους, δεν υπάρχει
αμφιβολία γι’ αυτό. Αλλά ποια χώρα μπορεί να χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο
χρόνο; Και ποια δημοκρατία μπορεί να αντέξει τόσο ισχυρό σοκ με τόσο φτωχά
αποτελέσματα;
Η πρόσφατη ελληνική εμπειρία δείχνει πως η δημοσιονομική
προσαρμογή και οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα,
αν δεν υπάρξει ένα ακόμα ζωτικής σημασία «συστατικό»: μέτρα Ανάκαμψης και
βιώσιμης Ανάπτυξης.
Χωρίς Ανάκαμψη δεν μπορείς να πετύχεις πολλά πράγματα. Η
κατάσταση, κατά πάσα πιθανότητα, θα
χειροτερέψει…
Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα. Χρειάστηκαν 30 χρόνια
δημόσιας σπατάλης για να φέρουν το χρέος στο 120% του ΑΕΠ. Κι ύστερα άρκεσαν
δύο χρόνια άγριας λιτότητας για να φέρουν το χρέος στο 168% του ΑΕΠ!
Προφανώς η «συνταγή» δεν δούλεψε…
Είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Δεν
πρέπει να διστάσουμε μπροστά στις δυσκολίες. Δεν πρέπει να αναβάλλουμε πλέον
αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει από καιρό. Οφείλουμε όμως,
να τις κάνουμε πιο αποδοτικές, να εξουδετερώσουμε τις πιο «τοξικές» τους
παρενέργειες, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα μέτρα Ανάκαμψης.
Χρειαζόμαστε χρόνο μέχρι να δουλέψουν οι διαρθρωτικές
αλλαγές και να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας μας. Αλλά δεν
μπορούμε να υπονομεύουμε αυτές τις μεταρρυθμίσεις βραχυχρόνια, ενώ περιμένουμε
να δουλέψουν μακροχρόνια…
Για παράδειγμα, πόσο «ανταγωνιστική» μπορεί να είναι μια
οικονομία όταν οι φορολογικοί της συντελεστές είναι διπλάσιοι από εκείνους των
γειτόνων της και πολύ πάνω από τον μέσο όρο των εταίρων της;
Τα τελευταία δύο χρόνια οι μισθοί στην Ελλάδα έπεσαν κατά
15%, αλλά η φορολογική επιβάρυνση αυξήθηκε κατά 50%, το ενεργειακό κόστος
αυξήθηκε τέσσερις φορές και δεν υπάρχει πια ρευστότητα στην οικονομία. Ακόμα κι
αν οι άνθρωποι δούλευαν… δωρεάν, κανείς δεν θα τους προσλάμβανε σε τέτοιο
οικονομικό περιβάλλον.
Πρέπει να επιτρέψουμε την Ανάκαμψη, ώστε να υπάρξει
Επανεκκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας. Δεσμευτήκαμε να επιτύχουμε τους
μακροχρόνιους και ενδιάμεσους στόχους του προγράμματος. Και θέλουμε να
τιμήσουμε την υπόσχεσή μας πλήρως. Όμως, όσο βρισκόμαστε καθηλωμένοι σε τέτοια
αυτό-τροφοδοτούμενη ύφεση, τόσο περισσότερο θα απομακρυνόμαστε από τους στόχους
μας.
Θέλουμε να αντιστρέψουμε αυτή την τάση. Θέλουμε να σπάσουμε
αυτό τον φαύλο κύκλο…
Θέλουμε η Ελλάδα να τα καταφέρει. Θέλουμε να δημιουργήσουμε
ένα θετικό παράδειγμα, χωρίς προηγούμενο για ολόκληρη την ευρωζώνη.
Για να το επιτύχουμε αυτό, χρειαζόμαστε τη βοήθεια και την
κατανόηση των Ευρωπαίων εταίρων μας. Κάποιοι απ’ αυτούς δεν δίστασαν να
αποκαλέσουν την Ελλάδα ένα βαρίδι που πρέπει να ξεφορτωθούν…
Κι όμως κινείται!
Είμαι απολύτως βέβαιος, ότι η Ελλάδα δεν είναι «χαμένη
υπόθεση»…
Η Ελλάδα δεν είναι «παθητικό» του ευρωπαϊκού «ισολογισμού»…
Είναι
πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο!
Η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει μιαν εντυπωσιακή επάνοδο στην
Ανάπτυξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου