Χρυσή Αυγή: Η φωλιά του φιδιού

Οποιοσδήποτε δεν έχει χάσει κάθε ίχνος λογικής μέσα στην οργή του και την απελπισία του για την κατάντια αυτής της χώρας και οποιοσδήποτε δεν είναι ενσυνείδητα ρατσιστής και φασίστας λογικά θα χάρηκε το θέαμα της σύλληψης των νεοναζιστών.

Έχουν γραφτεί ήδη πολλά σχετικά με τη συγκυρία αυτής της πρωτοφανούς κινητοποίησης της Δικαιοσύνης εναντίον ενός εκλεγμένου κόμματος και των βουλευτών του. Είναι δύσκολο να δώσει κανείς μια απάντηση με βεβαιότητα στο “γιατί τώρα, γιατί τόσο αργά”.

Πιθανόν το πολιτικό σύστημα έχει την ανάγκη να θολώσει τα νερά, ακριβώς τη στιγμή που ετοιμάζονται νέα μέτρα, τα οποία όπως έχουν πει πολλές φορές ακόμα και οι αρχηγοί των κυβερνώντων κομμάτων, δεν αντέχει πλέον ο Έλληνας.

Πιθανότερο ακόμα, το σαθρό σύστημα που χρησιμοποιούσε τη Χρυσή Αυγή για να διασπάσει την δίκαιη αντίδραση του κόσμου απέναντι στον παραλογισμό που ζούμε να φοβήθηκε τη γιγάντωση των ποσοστών της.

Η προοπτική ενός Κασιδιάρη στο ρόλο Δημάρχου Αθηναίων είναι τουλάχιστον εφιαλτική. Ακόμα περισσότερο η προοπτική μιας Χρυσής Αυγής ως δευτέρου κόμματος. Το ενδεχόμενο αυτό θα ήταν απλά δυσάρεστο για την πολιτική ηγεσία, η οποία είτε θα έχανε την εξουσία ή θα αναγκαζόταν να τη μοιραστεί με μια “σοβαρή” Χρυσή Αυγή.

Για την Ελλάδα, όμως και για ό,τι έχει απομείνει από τη Δημοκρατία, θα ήταν καταστροφικό.

Το να ελπίζει κανείς να τον σώσουν οι νεοναζί από μια νοσηρή κυβέρνηση είναι σαν να περιμένει από το δήμιο να τον σώσει από τη φυλακή.

Μπορεί να το κάνει, αλλά όχι με τον επιθυμητό τρόπο.

Είναι αυτονόητο επίσης ότι εάν το κατηγορητήριο δεν έχει στοιχειοθετηθεί σωστά, τότε το αποτέλεσμα θα είναι ολέθριο.

Πιστεύω, όμως, ότι η 26ετής δράση της Χρυσής Αυγής, με αποκορύφωμα τα τελευταία δύο χρόνια φθάνει και περισσεύει για το σκοπό αυτό.

Εγώ θέλω να πάω λίγο παραπέρα.

Πέρα από τη χαρά που πήραμε και από το γεγονός ότι το θέμα θα απασχολεί την επικαιρότητα για πολύ καιρό, δεν πρέπει να παρασυρθούμε και να πιστέψουμε ότι όλα θα είναι εντάξει με τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή.

Και αυτό επειδή η Χρυσή Αυγή δεν είναι η ασθένεια, αλλά το σύμπτωμα.

Άσχημο και επικίνδυνο σύμπτωμα, αλλά τίποτα παραπάνω από αυτό.

Ωστόσο, ενώ έχει γίνει πολύς λόγος για το “αυγό του φιδιού” και για το ίδιο το φίδι, λίγοι μιλούν για τη φωλιά του.

Η φωλιά του φασισμού είναι στρωμένη με κοινωνική ανισότητα και αδικία, με τη βία, σωματική και ψυχολογική, που ασκεί καθημερινά το σύστημα και τα παρακλάδια του στους απλούς πολίτες, με την έλλειψη Δικαιοσύνης, με το διασυρμό της Δημοκρατίας και τον παραγκωνισμό του Συντάγματος που συντελείται από την αρχή της κρίσης.

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που ακόμα δεν αναγνωρίζουν και δεν παραδέχονται αυτά τα φαινόμενα.

Αυτό που διαφέρει, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα διαχειρίζεται ο καθένας.

Άλλοι τα έχουν αποδεχθεί ως αναγκαίο κακό, ως κάτι αναπόφευκτο και φυσιολογικό.

Άλλοι οργίζονται, αλλά κρατούν τη σιωπή τους, είτε επειδή φοβούνται για το τι μπορούν να κάνουν, είτε επειδή πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

Άλλοι κατεβαίνουν στο δρόμο ή σε απεργίες όταν μπορούν, σε κινήσεις που είναι αναγκαίες, αλλά αναποτελεσματικές, επειδή δεν έχουν την απαραίτητη μαζικότητα.

Το γεγονός, όμως, δεν αλλάζει.

Είτε η Δικαιοσύνη καταφέρει να πνίξει το φίδι, είτε όχι, όσο η φωλιά παραμένει ανέγγιχτη τόσο η απειλή του χάους δεν θα απομακρύνεται.

Δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε και να ελπίζουμε ότι με το ενδεχόμενο τέλος της Χρυσής Αυγής θα τελειώσουν τα προβλήματά μας. Αντιθέτως, τώρα αρχίζει το μεγαλύτερο από αυτά.

Είτε πιστεύαμε ως τώρα ότι η Χρυσή Αυγή θα “ταρακουνούσε” το σύστημα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε βλέπαμε ποιος ήταν ο πραγματικός της ρόλος στο παιχνίδι, πρέπει πλέον να πάψουμε να ασχολούμαστε μαζί της και να εστιάσουμε στις αιτίες που της έδωσαν δύναμη.

Και αυτό πρέπει να το κάνουμε εμείς, ο καθένας μας, με όποιον τρόπο μπορεί. Πέρα από σημαίες και ιδεολογίες, σε όλα τα επίπεδα, από το προσωπικό στο συλλογικό και από εκεί στο μαζικό.

Με ειλικρινή αυτοκριτική και θέληση να αλλάξουμε σε προσωπικό επίπεδο, με αλληλεγγύη σε συλλογικό επίπεδο και με συμμετοχή σε μαζικό επίπεδο,

Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει κάτι.

Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να κοιτάμε τη φωλιά και να περιμένουμε το επόμενο φίδι.

Πηγή: xreokopimenoikairoi