Εις χαιρέκακος επιχαίρει με την αξιοπάθεια σάς

Χαίρε ω άφραγκοι των Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων!

Χαίρε κι εσείς φυτοζωώντες των Πατρών, Θεσσαλονίκης, Λαρίσης, Ηρακλείου και λοιπών ταπεινών αξιοπαθούντων  περιοχών.

Χαίρε και σεις λοιποί Έλληνες ιθαγενείς.   

Κι εγώ χαίρομαι μαζί σας που όλα τα έχετε και τίποτα δεν σας λείπει… πτου να μην σας βασκάνω.

Ενώ εγώ εδώ στο ταπεινό μου χωριό, πεθαίνω κάθε μέρα από πλήξη, διότι δεν έχω την βουή της πόλις, που εσείς με πίστη υπηρετείτε, την ανωνυμία που επικρατεί, και κυρίως για το κουτσομπολιό, που δεν μου λείπει εδώ,  αλλά εκεί δεν μαθαίνω ποτέ, όσο κι αν με κακοβάλουν οι φαρμακόγλωσσες πανάθεμα τες, που κακό χρόνο να έχουν αλλά εγώ δεν… μαθαίνω ξαναλέω... εκεί.

Ενώ εδώ… ουδέν κρυπτόν…

Κι εγώ χαίρομαι ξανά, που ενώ εσείς δεν έχετε να φάτε εγώ όλο και καμιά κοτούλα θα σφάξω, άντε κάνα κουνελάκι, καμιά ντοματούλα απ’ το κήπο μου ή κάνα αγγουράκι βοήθεια μας.

Χαίρομαι κι εγώ μαζί σας που συμμετέχουμε στον ίδιο αγώνα, απ το ίδιο στρώμα – το δικά μου είναι από μαλλί προβάτας – του καναπέ.

Χαίρε ω χαίρε συναγωνισταί βραδυπορούντες, τιμήστε τους βασανιστές ολιγορούντες

Ρε δε πηδιόμαστε λέω εγώ… αμάν πια.